.

Een half jaar….

Meer dan een half jaar in bed gelegen, voor velen als het ware van de aardbodem verdwenen.
Alles begon met een zeer heftige blaas/nierbekkenontsteking, die ik niet kon/wilde behandelen met anti-biotica, vanwege de zeer hevige allergische reacties daarop en de hoge resistentie. Hierdoor werd mijn situatie zo zorgwekkend dat mijn zorgverleensters vaak dachten, als ze hier maar doorheen komt
Voor mezelf was dit geen issue. Als ik dit doorsta dan ben ik daar heel blij mee en dankbaar voor, maar mocht dit niet zo zijn, dan is het mijn tijd en zal ik gaan.
Maar hoe slecht ik er ook aan toe was, diep van binnen voelde ik, had ik het vertrouwen, dat het mijn tijd nog niet was.
En gelukkig na twee hele zware weken met vele momenten van ‘afwezigheid’ knapte ik beetje bij beetje op.

Maar toen moest nog een ander zwaar pad bewandeld worden. Veel emotionele en ‘oude stukken’ die nog aandacht behoefden zijn aan me voorbij getrokken.

Ik was, zò duidelijk, ff met het ‘buitenkantje’ klaar. Aan wie had ik nou iets te bewijzen? Aan mezelf, dat ik dingen schrijf of deel, waar anderen een compliment over maken? Zodat ik nog voel dat ik meetel, dat ik er toe doe? Of schrijf ik ze nu ècht alleen om anderen te inspireren, te motiveren en misschien zelfs iets te leren?

Maar ook dingen als, dat ik liever en zachter voor mezelf mag zijn. Met meer liefde naar mezelf mag kijken en over mezelf mag spreken. En de cynische grapjes ten koste van mezelf, beslist niet behulpzaam zijn bij enige vorm van heling. Dankbaar voor alles wat er is, was ik altijd al en dat word ik alleen maar meer en meer. Des te vaker ik me naar binnen keer. De stilte in mezelf opzoek, als ik mediteer.

Dan hoef ik alleen maar te ZIJN en dat is meer dan genoeg. Stilte, rust en veel mooi licht is wat ik dan ervaar.
Daarna staat er weer een lieve hulp voor me klaar en gaat de dag weer door. Met heel veel mooie en diepe gesprekken en voor iedereen met een luisterend oor.

Veel liefs, Monique ❤️