In oktober 2018 kreeg ik een telefoontje van Judith Houben, mij tot op dat moment, onbekend. Haar verhaal ging als volgt:
Ik was op bezoek bij je tante Thea in Amby. Zij vertelde zo trots over jou en wat je nog allemaal doet ondanks de MS. En zoals je alles schrijft met je zelfbedachte pen. Ik ben freelance journalist en zie hier een verhaal in, zou ik jou mogen interviewen voor de krant. ‘De krant, IK!’ ‘Poeh, weet niet of ik dat wel wil én durf..’ ‘Denk er maar eens over na’ zegt ze, ‘dan informeer ik of de krant er iets mee zou willen/kunnen.’ Ik overleg dit verhaal met één van de dames van mijn team en denk er een tijdje over na. Ik vind dat ik het toch moet doen, voor mezelf om weer iets te overwinnen, en voor anderen om ze te inspireren. Ook al blijft het ‘eng’ en kom ik beslist niet graag op de foto. Maar de komende twee maanden hoor ik niks meer van Judith, totdat ze in januari weer belt. De krant wil het artikel graag plaatsen in de bijlage ‘Gezond’. We spreken twee dagen later af en kletsen zo twee à drie uur vol. ‘Er zit genoeg verhaal in voor een heel boek’, zegt ze lachend. Een week later komt fotograaf Nico Bastens en schiet een aantal plaatjes voor bij het artikel. Op 19 maart verschijnt de krant met mijn verhaal erin. Ik krijg hier superveel leuke, lieve en mooie reacties op via app, mail en telefoon. Met een aantal van hen heb ik nog steeds contact en dat boek.. dat komt er ook nog.. Op de momenten dat ik tijd heb ben ik hieraan aan het schrijven.
Fotografie: Nico Bastens
Klik op het artikel om deze vergroot te openen