Uit deze weken zijn ook weer een aantal mooie gedichten ontstaan. Sommigen bleken toch nog iets aan bepaalde momenten van verwerking toe te voegen. Anderen getuigen van mijn dankbaarheid. En eentje kon zelfs zò op mijn overlijdenskaartje… Maar die berg ik nog voor een hele tijd op…
Enkele van de anderen zullen jullie nog lezen in de MinsSpinselspoëzie binnenkort. Of misschien wel horen, omdat ik in het begin niet typen kon in bed, en ik ze af en toe heb ingesproken als er hulp was. Dus wie weet plaats ik dat wel een keer in plaats van een geschreven versie.
Inmiddels zijn we gestart met de NaCl infusen. Als Anke komt dan zet ze alles klaar en prikt de infuusnaald aan. Ze sluit de zoutoplossing hierop aan en de pomp begint te lopen. Dit duurt ongeveer drie uur en in de tussentijd hebben we genoeg verhalen te delen. Zij over haar werk en de liefde voor alle kinderen binnen hun samengestelde gezin. En ik natuurlijk over mijn leventje met alle ups en downs.
De eerste twee keer hebben de infusen helaas niet zozeer het beoogde effect. Maar na de derde keer begint mijn lichaam zichtbaar slanker te worden. Het vocht dat buiten de cellen was getreden trekt zich steeds meer terug de spieren, organen en het weefsel in. Dit betekent dat ik minder uitdrogingsverschijnselen heb en minder spierspanning maar ook minder last van pijn in/aan alle organen. Mijn hoofdpijn wordt hierdoor minder en mijn zicht minder wazig, waardoor ik me weer fitter, helderder en dus ook opgewekter voel.
Wanneer er teveel dagen tussen het ene en het andere infuus zitten, merk ik dat de verschijnselen weer oplopen. Vandaar dat we besluiten om het drie keer in de week te gaan inzetten…
In de tussentijd heeft mijn brandwond, die steeds weer stuk ging bij transfers etc., prima kunnen helen. Omdat de huid aan de lucht kon herstellen en niet telkens ingepakt hoefde te worden.
Nu doe ik er, ter bescherming bij een transfer, iets omheen, zodat de dunne huid niet weer kan beschadigen.
En maakte ik vandaag de eerste gang richting woonkamer.
Wat voelt dat vreemd om na zo’n lange tijd weer aan tafel te zitten.
Waarschijnlijk moet ik het ook een beetje opbouwen, want gelijk hele dagen zal ff tegen vallen of te vermoeiend zijn. Maar voor nu voelt het heerlijk om weer hier te zitten en te genieten van mijn pas geschilderde woonkamer/keuken. Die zorgverleenster Monique vlak voor mijn klachten voorzien had van mooie zomertinten.
Ik heb weer energie en zin in het schrijven van stukjes en/of gedichten. Alhoewel ik me heb voorgenomen om minder vaak online te zijn. Want niet overal op ‘hoeven’ reageren en niet alle C.. info te luisteren/lezen en volgen, voelde ook heel bevrijdend. En het blijkt wel weer dat ik het prima met mezelf kan vinden en het heerlijk vind om veel rust en tijd in mijn eigen groei en ontwikkeling te steken. Dus, ondanks dat het in het begin heel zwaar was, is het, zoals een eerdere MinsSpinsel: ‘de mooiste lessen ontstaan uit de zwaarste momenten’ ❤️❤️
Lieve groet, Monique