.

.

De MinsSpinsel hieronder voelt als een vervolg op al het vorige. Het gaat verder als volgt:

Hell of a ride

Sinds afgelopen maandag ben ik weer vaker op mn plekje aan tafel en in de mogelijkheid om weer wat meer te doen, want wat was het de week ervoor heftig. Ik kan nu ik dit wil schrijven niet eens terughalen hoe het precies begon die zaterdagnacht. Ik weet nog dat ik op mijn zorgverleenster riep, omdat ik mij niet goed voelde maar kan nu niet meer terughalen wat ik überhaupt voelde. Ik weet nog dat ik vroeg of ze Joan wilde bellen en dat ze vroeg:’Nu? Midden in de nacht?’ En ik zei:’Ja’
‘Denk je dat je doodgaat?’ En ik zei weer:’Ja’ ‘Moet ik dan niet 112 bellen?’ En ik zei:’Nee’

Joan kwam en we hebben samen even rustig gezeten. Ik voelde me ook heel kalm en rustig. Ik weet nog dat Joan zei, dat het mn tijd nog niet was/is. Na een tijdje is zij weer naar huis gegaan en ben ik toch weer in slaap kunnen vallen.

Die zondagochtend word ik in volle dankbaarheid weer wakker, ik ben er nog.
Wel met een hoofd vol watten en toch ook weer met pijnen. De rest van de dag moet ik het eea nog laten bezinken en ik ben blij als ik er ‘s avonds weer in lig.

De maandagochtend is weer anders. Ik voel me vreemd, heb nog steeds last van mijn hoofd. De pijn wordt steeds erger en de zorgverleensters lossen elkaar af om mij niet alleen te laten en te ondersteunen.

De migraine die het leek te zijn wordt erger en wordt door de dames als clusterhoofdpijn gezien. Dit is nog vele malen heftiger en pijnlijker. Dit gaat ook dinsdag en woensdag zo door. Ook ‘s nachts krijg ik bijna geen rust, want liggen maakt de druk groter en als ik probeer rechtop in slaap te vallen ,omdat ik doodop ben lukt dat bijna niet. Pas op donderdag is de eerste dag dat ik me weer wat helderder voel in mijn hoofd. En op vrijdag wordt ik zo vermoeid wakker dat ik die dag wèl in bed blijf. Maar zodra ik mijn ogen sluit om wat bij te kunnen slapen gaan de beelden verder in mijn hoofd die ik ‘s nachts ook al had. Plus dag en nacht gaan geluiden door in mijn hoofd van sirene’s, helikopter en af en toe zelfs een ouderwetse telefoon die overgaat.

Het lijken een soort van levensechte dromen waarin zich heel veel afspeelt wat verwerkt moet worden. Dus van slapen en bijkomen komt niet veel. Het is een zwaar proces van verwerken en loslaten maar het hoort er nu eenmaal bij om door deze transformatie heen te gaan. Pas na het weekend ben ik weer een beetje terug aan tafel en in de gelegenheid om ‘de hele reis’ te verwoorden. Ik voel dat ik nog een stap te zetten heb in dit proces maar ben dankbaar voor het eerste deel, al was het heel zwaar en pijnlijk.
‘It was a hell of a ride, but I’m almost there’