ⓜ
.
Maandag 13 Maart
.
Het Licht gezien
.
Na een zeer vermoeiend weekend met weinig hulp heb ik een ochtend langer kunnen uitslapen. Ik werd pas om half tien verzorgd en uit bed gehaald. Nadat ik van toilet weer in mijn stoel ben beland, begin ik gigantisch te huilen. Ik voel me heel boos, wanhopig en verdrietig. Vanuit een onbedaarlijk snikken beland ik in een prachtig wit licht. Ik begin te shaken en mijn armen en benen bewegen ongecontrôleerd.
Joan, mijn zorgverleenster, helpt mij. Zij wrijft mijn armen en benen en er gaat zoveel licht en energie door mij heen, echt niet normaal. Joan vervult op dat moment de rol van Jezus en zij straalt zoveel liefde en licht uit, ongelooflijk. Ik geef hem/haar een kus en ik voel dat ik op moet staan. ‘Give it to me’, zeg ik, als in een soort van trance. ‘Give it to me’. Het licht straalt zo mooi en een soort van bliksemschicht schijnt mijn kant op. Ik blijf shaken en bewegen.
‘Willem moet komen. We hebben Willem nodig’, zeg ik. ‘Ik ga staan. Ik moet staan’, zeg ik. We gaan met de rolstoel weer richting de slaapkamer en naast het bed sta ik op uit mijn stoel. Joan ondersteunt mij en laat mij daarna weer op mijn stoel terug zakken. Ik land niet op de juiste plek meer en om goed te kunnen zitten hebben we extra hulp nodig. ‘Daarom moest Willem komen’, zeg ik. ‘Nu snap ik het’.
Joan belt Willem, die komt helpen om mij op bed te leggen. Ik blijf een tijdje liggen, want ik ben nogal van slag door deze ervaring. Ik ga in mijn hoofd van lachen naar huilen en visa versa. Dit was zo bijzonder. Het was krachtig, liefdevol en ………. Precies dit,……, niet te omschrijven.
Uiteindelijk ga ik toch weer terug in mijn stoel en aan tafel zitten, zodat ik wat kan gaan drinken.
Joan gaat drie uur later dan normaal naar huis en ik blijf een uurtje alleen om weer een beetje tot mezelf te komen. In mijn hoofd voelt het heel verwarrend. Ik voel me, als het ware, tussen hemel en aarde. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen, het voelt heel dubbel. Het was een prachtige ervaring die me tegelijkertijd van slag brengt.
De avondmaaltijd gaat dan ook gepaard met huilen en lachen. Ik eet omdat het ‘moet’ maar voel eigenlijk de behoefte ertoe niet. De verdere avond verloopt hetzelfde van lachen naar huilen en ik ga die avond vroeg mijn bed in. Dankbaar en doodop val ik in slaap.
.
Veel liefs allemaal, Monique ❤️