Op woensdag 9 juni blijf ik na de ochtendzorg op bed. Ik voel me moe, futloos, heb geen zin in de nieuwe dag en neem even een dagje een time-out, denk ik. Maar op donderdag heb ik nog steeds geen zin en zelfs de vrijdag plak ik eraan vast, met het idee om in het weekend weer op mn plekje aan tafel te zitten.
Mijn gemoedstoestand wordt er echter niet beter op, aangezien mijn lichamelijke klachten verergeren.
Mijn blaasontsteking wordt erger, het vocht in al mijn ledematen, buik en gezicht loopt op. Kortom ik voel me …..
De kuur die ik krijg voorgeschreven, slaat niet aan en geeft mij alleen maar meer klachten. Op kuur nummer twee reageer ik zo heftig, dat ik na een hele zware nacht met veel koelen alsnog in de middag naar de SEH wordt gebracht. Daar krijg ik gelijk een NaCl infuus (zoutoplossing) en mag, na wat onderzoekjes, weer naar huis. Die aansluitende nacht voel ik me nog steeds niet oké maar wil niet weer in angst een hele nacht zitten koelen.
Ik besluit mijn ogen te sluiten en te aanvaarden wat er ook gebeurt.
Val ik in slaap en mag ik morgenochtend weer wakker worden dan is dat echt heel, heel fijn maar wordt er van boven anders beslist, dan is het ook goed.
Ik word heel rustig en val in slaap.
In de ochtend open ik voorzichtig mijn ogen, kijk mn kamer rond en denk:’ik ben er nog’. Ik bedank in gedachten alles en iedereen en geniet van het ‘er zijn’
Mijn lichaam voelt slap, helder en fit. Ik zie alles veel duidelijker, scherper en mooier qua kleur. De pijn en stijfheid is uit mijn lijf verdwenen. Wat een heerlijk gevoel, ik ben weer mezelf.
Dat weekend geniet ik nog na op bed, alhoewel er ook het e.e.a. te verwerken valt. Ik heb tenslotte weer ff de dood in de ogen gekeken en daarna weer deze mooie toestand van rust en helderheid mogen ervaren. Een roller coaster op zich…
Na het weekend neemt het goede gevoel helaas weer beetje bij beetje af. Heel teleurstellend maar het kan eigenlijk ook niet anders, want de ontsteking zit er nog steeds :((
Deze kan ik nu alleen op een alternatieve manier behandelen, omdat anti-biotica niet meer helpt of ik reageer wèèr zo heftig. Dus weinig andere keus dan zelf verder zoeken en accepteren, wàt er ook gebeurt.
In de tussentijd ga ik een gesprek aan met mijn huisarts om thuis NaCl infuus te gaan gebruiken. Ik heb al sinds de anafylactische shock van 2016 de ervaring dat, als ik in het ziekenhuis ben geweest en daar (wat vaak standaard protocol is) zo’n infuus heb gehad me weer goed voel. Dus als dit nu op frequentere basis thuis zou kunnen dan zou ik me naar mijn idee beter in balans kunnen houden.
Dit vertel/vraag ik al sinds die tijd maar word hierin niet gehoord. Dit omdat mijn waardes zoals bloeddruk, saturatie (zuurstof) etc altijd goed zijn en er dus, zo gezegd, geen reden is om aan te nemen dat er ‘iets’ mis zou zijn.
Het huidige gevoerde gesprek verloopt gelukkig anders. Ik kan duidelijk het verschil uitleggen voor en na opname en voel me deze keer hierin gehoord. Mede doordat ik aangeef dit graag te willen proberen daar het relatief onschuldig is en als dit meehelpt om me wat beter te voelen, al is het misschien maar tijdelijk of van korte duur, dan wil ik daar graag voor gaan. Verkrampt en met pijn alleen maar op bed liggen is ook niet mijn leventje.
Ze begrijpt mijn verzoek en geeft dan ook een uitvoeringsverzoek af.
Via een oud zorgverleenster vind ik een schat van een verpleegkundige, wiens dagelijks werk het is om infusen aan te sluiten, die bereid is om mij te helpen en mijn team te versterken.
Tijdens al deze weken heb ik veel tijd gehad om na te denken. Heel veel moeilijke dingen zijn de revue gepasseerd. Ook heel veel mooie dingen en er waren ook veel tijden van alleen maar ‘zijn’. Het accepteren wat er is. Zoals het is. Dat het goed is en dat ik, ondanks vele zware tijden, alleen maar gelukkig en dankbaar ben voor wat het me geleerd en gebracht heeft. Zoveel kracht, zoveel levenswijsheid, zoveel liefde en mooie mensen om me heen. Daar kun je toch alleen maar dankbaar voor zijn.
Lees HIER het vervolg